Μπορεί ο κ. Τσίπρας και άλλοι ηγέτες της ΕΕ ανάμεσα τους και η κυρία Μέρκελ να εμφάνισαν την συμφωνία της Συνόδου Κορυφής ως την αρχή του τέλους για το προσφυγικό αλλά όπως όλα δείχνουν για την Ελλάδα αυτά που συμφώνησε στις Βρυξέλλες δεν είναι τίποτε άλλο παρά το τέλος της αρχής.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η Ελλάδα , θα βρεθεί στο επίκεντρο μίας νέας προσφυγικής κρίσης για την οποία το μόνο που δεν γνωρίζουμε είναι το πότε θα ξεκινήσει. Τότε θα βρεθεί με αρκετές χιλιάδες πρόσφυγες στο έδαφός της και με ακόμα περισσότερους να φιλοξενούνται στα "ελεγχόμενα κέντρα" χωρίς να γνωρίζει τι να τους κάνει. Και όλα αυτά γιατί το πρόβλημα δεν είναι το "παρκάρισμα" αλλά οι "παρκαδόροι". Και ως "παρκαδόροι" η μέχρι στιγμής εμπειρία δείχνει ότι έχουμε αποτύχει.
Αλλά ας πάμε από την αρχή. Η μεγάλη αποτυχία του κ. Τσίπρα στο προσφυγικό είναι ότι επικεντρώθηκε στις συμφωνίες- πλαίσιο και αδιαφόρησε για την υλοποίηση τους για τρείς κυρίως λόγους:
Ο πρώτος είναι ότι δεν κατάφερε να αντιμετωπίσει τις διαδικασίες παροχής ασύλου. Η νέα συμφωνία προϋποθέτει σημαντική επιτάχυνση των διαδικασιών ασύλου . Οι διαδικασίες θα πρέπει να μειωθούν σε δύο μήνες, μέχρι και την πλήρη δικαστική προσφυγή. Αυτό για την Ελλάδα φαντάζει ακατόρθωτο και σίγουρα δεν είναι η μοναδική υπεύθυνη για αυτό καθώς οι δεσμεύσεις που είχαν αναλάβει οι εταίροι στα πλαίσια της προηγούμενης συμφωνίας δεν υλοποιήθηκαν.
Ο δεύτερος είναι ότι συμφωνίες επανεισδοχής στις χώρες προέλευσης δεν έχουν λειτουργήσει. Σε ορισμένες περιπτώσεις υπάρχουν διμερείς συμφωνίες με αυτές τις χώρες και σε άλλες υπάρχουν συμφωνίες σε επίπεδο ΕΕ. Μέχρι τον Μάιο του 2016, η ΕΕ είχε συνάψει 17 συμφωνίες επανεισδοχής με διάφορες χώρες (Χονγκ Κονγκ, Μακάο, Σρι Λάνκα, Αλβανία, Ρωσία, Ουκρανία, Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας, Βοσνία & Ερζεγοβίνη, Μαυροβούνιο, Σερβία, Μολδαβία, Πακιστάν, Αζερμπαϊτζάν, Τουρκία, Πράσινο Ακρωτήριο), καθώς και νέες συμφωνίες που συμφωνήθηκαν τα τελευταία δύο χρόνια (Αφγανιστάν, Γουινέα, Μπαγκλαντές, Αιθιοπία, Γκάμπια, Ακτή Ελεφαντοστού). Για ορισμένες χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Νιγηρίας και της Τυνησίας, δεν υπάρχουν συμφωνίες επανεισδοχής. Σε άλλες περιπτώσεις, δεν είναι δυνατόν να προσδιοριστεί η ιθαγένεια του μετανάστη. Υπάρχουν και περιπτώσεις που η χώρα καταγωγής του μετανάστη αρνείται να τον αναγνωρίσει ως πολίτη της. Ως αποτέλεσμα, σε όλη την ΕΕμόλις το ένα τρίτο των μεταναστών (36,6% το 2017 σύμφωνα με τα στοιχεία της Επιτροπής) που δεν έχουν δικαίωμα ασύλου, επιστρέφουν στην πατρίδα τους.
Το τρίτο είναι ότι δεν υπάρχει ένα σφιχτό πλαίσιο για το ποιος μπορεί να κρατηθεί σε τέτοια κέντρα και για πόσο χρονικό διάστημα.
Το μόνο δεδομένο που υπάρχει σήμερα είναι η αποτυχία του κ. Τσίπρα και της Κυβέρνησης του να διαχειριστεί την προηγούμενη συμφωνία. Οι συνθήκες στα κέντρα υποδοχής είναι αποτρόπαιες. Η διαδικασία για την αξιολόγηση των αιτημάτων για την παροχή ασύλου είναι πολύ αργή και οι αριθμοί των προσφύγων που επέστρεψαν στην Τουρκία είναι πολύ χαμηλοί.
Για όλους αυτούς τους λόγους, ο κίνδυνος να μετατραπεί η Ελλάδα σε ένα απέραντο στρατόπεδο προσφύγων είναι όχι μόνο υπαρκτός αλλά και ορατός. Αυτό άλλωστε υποδηλώνουν οι στατιστικές για τις ροές και τις εκροές μεταναστών που δημοσιοποιεί η Κυβέρνηση. Πλέον ο κ. Τσίπρας δεν έχει καμία δικαιολογία για να ισχυριστεί ότι δεν παρέδωσε την χώρα στην Μέρκελ. Έχοντας την εμπειρία μίας διαρκούς κρίσης μπορούσε να υπερασπιστεί τόσο την χώρα όσο και τους έλληνες αλλά απο ότι φαίνεται δεν το έκανε.
- Log in to post comments
