Γερμανικά μαθήματα

Δεν είναι λίγο εκείνοι , που πιστεύουν ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται ως κακόγουστη φάρσα. Κάποιοι άλλοι αποδίδουν την επανάληψη ως αποτέλεσμα της ιστορικής γνώσης. Η γερμανική ιστορία βρίθει περιπτώσεων που οι ηγέτες επαναλαμβάνουν διαχρονικά την ίδια πολιτική είτε στο εσωτερικό μέτωπο της χώρας είτε στο εξωτερικό , αγνοώντας τα ολέθρια αποτελέσματα του παρελθόντος. Στην ελληνική περίπτωση η κρατούσα άποψη των επικριτών της κ.Μέρκελ είναι ότι ακολουθεί πολιτικές που στοχεύουν στο έλεγχο της ηπειρωτικής Ευρώπης , ανάλογες με εκείνες του προηγούμενου αιώνα . Η μοναδική διαφορά υποστηρίζουν, είναι ότι η Γερμανία του παρελθόντος ακολούθησε την οδό της στρατιωτικής βίας ενώ σήμερα προτιμάται ο συνδυασμός πολιτικής βίας και οικονομικού εκβιασμού. Όμως, αν μελετήσει κανείς προσεκτικά την γερμανική ιστορία του 20ου θα διαπιστώσει με έκπληξη ότι το μοντέλο πολιτικής διακυβέρνησης που γίνεται προσπάθεια να επιβληθεί στην Ελλάδα είχε εφαρμοστεί το 1923 από την Δημοκρατία της Βαϊμάρης με ολέθρια αποτελέσματα τόσο για την Γερμανία της εποχής εκείνης όσο και για την υπόλοιπη ανθρωπότητα.

Γερμανία: Η κυβέρνηση τεχνοκρατών και ο ξένος παράγοντας .

Η γερμανική οικονομία το φθινόπωρο του 1922 τελούσε υπό το βάρος των επανορθώσεων που προέβλεπε η συνθήκη των Βερσαλλιών. Μια επιτροπή τεχνοκρατών στην οποία συμμετείχαν σοσιαλδημοκράτες αλλά και η δεξιά ομονοεί σε ένα κοινό σχέδιο οικονομικής εξυγίανσης. Το σχέδιο αποτελεί το υπόβαθρο για την σύσταση μίας κυβέρνησης ευρύτατου συνασπισμού με συμμετοχή σοσιαλιστών, κεντρώων κι δεξιών κομμάτων. Την τελευταία στιγμή αποσύρονται οι σοσιαλιστές και ο πρόεδρος του Ράιχ τοποθετεί ως καγκελάριο τον Wilhmelm Cuno, γενικό διευθυντή της υπερατλαντικής ναυτιλιακής εταιρίας Hamburg-Amerika-Line. Στόχος της κίνησης αυτής ήταν η δημιουργία ενός θετικού κλίματος στο εξωτερικό. Στην Κυβέρνηση συμμετείχαν ένας πρώην δήμαρχος , ένας απόστρατος στρατηγός και όλα τα υπόλοιπα μέλη του υπουργικού συμβουλίου ήταν μέλη των κομμάτων που στήριζαν κοινοβουλευτικά την Κυβέρνηση.

Υπερπληθωρισμός και εθνικισμός.

Το Νοέμβριο 1923, Γαλλία και Βέλγιο εισβάλλουν στη περιοχή του Ρουρ με την πρόφαση ότι η Γερμανία είχε αθετήσει την υποχρέωσή της παραδώσει στους συμμάχους ξυλεία, τηλεγραφικούς στύλους και άνθρακα. Το λάθος χρεώθηκε στην προηγούμενη Κυβέρνηση. Η πολιτική που ακολουθήθηκε βασίστηκε στην παθητική αντίσταση και είχε ολέθρια αποτελέσματα στην οικονομία . Η ισοτιμία του μάρκου που ήταν τον Φεβρουάριο 1 δολάριο: 21.000 μάρκα βρέθηκε τον Μάιο στη σχέση 1:110.000. Τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου η κοινωνική έκρηξη ήταν προ των πυλών και τότε ξέσπασαν οι λεγόμενες «απεργίες του Cuno». Μία μονοήμερη απεργία στα τυπογραφεία που τύπωναν χρήμα προκάλεσε αισθητή έλλειψη χρήματος.

Παραίτηση , απειλή της δικτατορίας και…οκτάωρο.

Στις 12 Αυγούστου παραιτείται ο Cuno και την επομένη δημιουργείται κυβέρνηση ευρύτατης συνεργασίας με συμμετοχή και των σοσιαλιστών. Η πολιτική κρίση αντί να εκτονωθεί κλιμακώθηκε και η ένταση κορυφώθηκε με την εγκατάλειψη της πολιτικής της παθητικής αντίστασης. Η βαυαρική κυβέρνηση αντέδρασε κηρύσσοντας το κρατίδιο σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Η αντίδραση της ομοσπονδιακής κυβέρνησης ήταν να κηρύξει λίγο αργότερα την χώρα σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και εκχωρήσει την εκτελεστική εξουσία στον υπουργό Άμυνας. Τότε , η κορυφή της πολιτικής και της πολιτειακής ηγεσίας έβαλαν στο μυαλό τους , για πρώτη φορά, την πιθανότητα μίας προσωρινής δικτατορίας για να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα . Στη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου που ακολούθησε οκτώ μέρες αργότερα , υπουργοί πρότειναν επίσης μία παραλλαγή δικτατορίας , δηλαδή ένα «εξουσιοδοτικό νόμο» ο οποίος θα επέτρεπε στη Κυβέρνηση να λάβει εν λευκώ οικονομικά και πολιτικά μέτρα , όπου έκρινε απαραίτητο. Ένα από τα απαραίτητα μέτρα ήταν και η επιμήκυνση του ωραίου εργασίας… Οι σοσιαλδημοκράτες αντέδρασαν και μία νέα κυβερνητική κρίση ξεκίνησε. Μέσα από εκβιασμούς , αδιέξοδα και διλλήματα η δεξιά και οι σοσιαλδημοκράτες συμφωνήσαν σε μία συμβιβαστική φόρμουλα κατάργησης του οκταώρου…

Σίγουρα , μία έμπειρη πολιτικός σαν την κυρία Μέρκελ , γνωρίζει πολύ καλά την ιστορία της χώρας της , τις κρίσεις που έχει περάσει αλλά και τα αποτελέσματα των εξωκοινοβουλευτικών επιλογών οι οποίες 10 χρόνια αργότερα έφεραν το Χίτλερ στην Καγκελαρία. Γνωρίζει επίσης τα δεινά που επέφερε όχι μόνο στην χώρα της αλλά και σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, μόλις 16 χρόνια μετά τα πειράματα των τεχνοκρατών και τους πειραματισμούς των πολιτικών . Επομένως, μπορεί να προβλέψει με σχετική ακρίβεια και τα ρίσκα που παίρνει όταν προσπαθεί να επιβάλλει ανάλογες πολιτικές σε άλλες χώρες. Φυσικά , η Ελλάδα είναι πολύ μικρή χώρα για να επηρεάσει την ευρωπαϊκή ιστορία αλλά μπορεί να χρησιμεύσει ως παράδειγμα προς αποφυγή για τους γείτονες Ιταλούς.

Αν τώρα βρίσκετε ότι υπάρχουν κοινά σημεία μεταξύ της ιστορίας που σας περιγράψαμε παραπάνω με τις εξελίξεις στην χώρα μας τότε σίγουρα θα πρέπει να ανησυχήσετε γιατί πολλές φορές όταν η ιστορία επαναλαμβάνεται με τους νέους πρωταγωνιστές είτε να ξεχνούν είτε να αγνοούν τις αρνητικές εμπειρίες του παρελθόντος τότε αντί για φάρσα βρισκόμαστε μπροστά σε τραγωδίες.